پس زده

ترحم حس گندی است. فرقی نمی کند کسی که ترحم می کند تو باشی یا که ترحم شونده باشی، به هر حال حس لعنتی و مزخرفی است. این که کسی را به خاطر خودش دوست نداشته باشی و علت ِ توجه و دوست داشتن ِ ظاهری ات، عیب و ایرادی در او یا گوشه و کنار زندگی اش باشد، هم خودت را آزار می دهد، هم استخوان های غرور او را له می کند. ترحم آن قدر لعنتی است که ممکن است وقتی درون خلوت خودتت نشسته ای، حتی از یادآوری کسی که به او ترحم می کنی، شرمنده شوی و مدام بین افکارت این پهلو و آن پهلو شوی تا فراموشش کنی.

و این جا دقیقا همان جایی است که غرور ترحم شونده می شکند. همان جایی که توجه کاذب داریم، در حالی که در واقعی ترین حالت و مکان، یعنی در "ذهنمان" پس ـشان می زنیم.