یک فنجان دوست داشتن، مهمان من ..

ترحم حس گندی است. فرقی نمی کند کسی که ترحم می کند تو باشی یا که ترحم شونده باشی، به هر حال حس لعنتی و مزخرفی است. این که کسی را به خاطر خودش دوست نداشته باشی و علت ِ توجه و دوست داشتن ِ ظاهری ات، عیب و ایرادی در او یا گوشه و کنار زندگی اش باشد، هم خودت را آزار می دهد، هم استخوان های غرور او را له می کند. ترحم آن قدر لعنتی است که ممکن است وقتی درون خلوت خودتت نشسته ای، حتی از یادآوری کسی که به او ترحم می کنی، شرمنده شوی و مدام بین افکارت این پهلو و آن پهلو شوی تا فراموشش کنی. و این جا دقیقا همان جایی است که غرور ترحم شونده می شکند. همان جایی که توجه کاذب داریم، در حالی که در واقعی ترین حالت و مکان، یعنی در "ذهنمان" پس ـشان می زنیم.,پس زده شدن,پس زده پیوندش را,عشق پس زده ...ادامه مطلب

باور کن! گاهی هر چقدر هم که بخواهی به خودت بقبولانی دنیا و قوانینش منصفانه است و همه چیز یک روز درست می شود، باید بپذیری که اکثر مواهب دنیا، در دست تعداد خاصی از آدم ها است و این موضوع اصلا ربطی به آدم ها و حتی خوب یا بد بودنشان ندارد. دنیا این گونه طراحی و برنامه ریزی شده است. قبولش کن و آنقدر برای خودت ساده اش کن که ته تمام اندوه هایت بشود لبخند و جمله ای کلیشه که مدام در گوش ـَت تکرار می شود: "چون می گذرد، غمی نیست", ...ادامه مطلب