تاییدم کن ﴿۲﴾

اوضاع به گونه ای پیش می رود که در اکثر جمع ھایی که نشسته ایم و بحث می کنیم، یک نفر همیشه هست که متکلم وحده ی جمع باشد و همه هم حرف ھایش را با تکان دادن مداوم سر، تایید کنند. حالا فکر کن تو تنها کسی باشی که با بیش از ۵۰٪ حرف هایش مخالف ھستی! یا باید مخالفتت را اعلام کنی و رانده شوی از جمع و بگویند: "اُف بر تو باد!"، یا نظرت را نگویی و تو بمانی با جملات بی سر و تهی که به آن ها اعتقاد چندانی نداری.

حالا فکر کن روز به روز این جمع ها دارد بزرگ تر و بیش تر می شود. دنیای واقعی ـمان کم بود، دنیای مجازی هم به آن اضافه شد. آدم هایی که نظرات مثلا روشن فکرانه (!) می دهند، اما تا با آن ها مخالفت می کنی، می زنند زیر کاسه و کوزه ی روشن فکری، و حتی اگر منظورت را درست نگیرند، شروع می کنند به هوچی گری و مغلطه کردن. اگر در دنیای واقعی باشد، صدایشان را می اندازند بالای سرشان و خلط مبحث می کنند و بعد هم چشم غره ای نثارت می کنند و کم کم از جمعشان خط می خوری. اگر هم در فضای مجازی باشد که کار راحت تر است حتی. منت سرت می گذارند و به جای بلاک کردن، دکمه ی آنفالو ات را می زنند و ته دلشان خنک می شود که "آخیش.. شرش رو کندم".

آن قدر این جمع های "صدای مخالف نپذیر" زیاد شده است و دورشان آنقدر شلوغ، که هوا برشان داشته است که چقدر افکارشان درست است و چقدر کارشان را بلدند.

خیلی از ما ها هم که ترس از طرد شدن، یا برداشت اشتباه از تفکرات و شخصیتمان داریم، ترجیح می دهیم همرنگ جماعت شویم. تعدادی از ما، اگر آن قدری جسور نباشیم که پای باور هایمان بایستیم و دفاع کنیم، لااقل آن قدری عزت نفس داریم که به جای همرنگ شدن و سکوت کردن، نظرمان را خیلی با ملاحضه و با وام گرفتن از نظرات موافقان آن ها، به حضور شان برسانیم!

وحشتناک است! سانسور کردن خود برای خوشایند دیگران وحشتناک است. پذیرفتن افکاری که با زرق و برق فرو کنند توی مغزمان و بگویند حق تحمیل کردن افکارت را نداری اما خودشان با کلمات قلمبه سلمبه این کار را می کنند، وحشتناک است. این آدم ها وحشتناکند.

+ تاییدم کن ۱