پشتْ قرص

باید یک کوه باشد همیشه. گاهی برای بالا رفتن و صعود کردن. گاهی برای دید زدن دنیا از روی قله و گاهی برای نزدیک شدن به طعم سقوط. گاهی برای حس کردن بزرگی دنیا و کوچکی آدم ها. اما باید کوهی باشد همیشه. گاهی وقت ها به شکل منظره ی زیبا و طبیعی رو برویت. گاهی وقت ها به شکل قله ی فتح شده زیر پایت. گاهی وقت ها  در عکس های طبیعت گردی ات. گاهی وقت ها هم در پشتت، وقتی به کسی دل گرم می‌شوی. به مادرت، به پدرت، به برادر و خواهرت، به همسرت... اما همیشه باید کوهی باشد که وقتی خسته شدی، دمی آسوده خاطر تکیه دهی و خاطر جمع و پشت قرص، دوباره شروع کنی!