قیچی

راستش خیلی برایم لذت بخش بود! تعجب زن ها و دختر های پر ادعای فامیل، وقتی که روسری ام باز می شد و چشمشان به بلندی موهایم می افتاد و می گفتند: «وای... فکر نمی کردم انقدر موهات بلند باشه». لذت می بردم وقتی که می نشستم روی زمین و انتهای موهایم نقش بر زمین می شد و اسباب بازی دختر های کم سن و سال جمع می شد. خیلی لذت بخش بود، اما همه ی این ها فقط ظاهر قضیه بود.

یک سالی می شد که 10-15 سانت انتهایی موهایم بی جان شده بود، اصلا دیگر شباهتی به مو نداشت و حال و روز خوبی نداشت. از دور زیبا و براق بود، اما برای منی که هر روز با آن سر و کار داشتم، مثل روز روشن بود که تمام زیبایی اش مصنوعی است. یک شب که داشتم به انتهای بی جان موهایم فکر می کردم، با خودم گفتم: «باید این مو کوتاه بشه»! می دانستم می ترسم، از این که در بازی دخترانه ی «موهات کوتاه تر از منه» ، بازنده شوم. اما تصمیمم کوچکی که در آن لحظه خیلی برایم سخت و بزرگ بود را گرفتم. شاید تمام این یک سالی که باید موهایم را کوتاه می کردم و نکردم، می خواستم چشم آدم های اطرافم را راضی و دهانشان را بسته نگه دارم.. تصمیم را گرفتم! بی معطلی قیچی را دست مادر دادم و تا آن جایی که باید کوتاه می شد را کوتاه کردم. جلوی آینه که رفتم، فقط به این فکر می کردم که اگر همان سال گذشته جسارت کوتاه کردن موهای بلندی که زار میزد بگوید حالم خوب نیست را می داشتم، دیگر نیازی به این نبود که امروز تا این مقدارش را بزنم...

آری!! مو اصلا مسئله ی مهمی نیست، چون رشد می کند و سال بعد یا نهایتش دو سال بعد، باز به اندازه ی امروزش می رسد؛ اما تصمیم هایی در زندگی مان وجود دارند که دیگر مثل روز اول شان نمی شوند، تصمیم هایی که خودمان گرفتیمشان، خودمان جانشان دادیم. اما از یک جایی که اوضاع خراب شد، به جای این که قیچی بگیریم و بیفتیم به جان اضافات و هرز روی ها و اشتباهاتمان، ماله کشیدیم! خودمان را گول زدیم که ظاهرش که درست است، مردم را قانع کردیم که اوضاع عالی و رو به راه است، اما فقط خودمان می دانستیم که آواز دهل از دور خوش است. شاید گاهی وقت ها بهتر باشد با خودمان رو راست باشیم، اگر تصمیمی که لازم است امروز گرفته شود را امروز بگیریم، اگر راهی که لازم است برگردیم را همین الان برگردیم. در این صورت، احتمال اینکه ساعت ها جلو آینه بنشینیم و بگوییم: «کاش زودتر... کاش زودتر...» خیلی کم تر می شود.