همیشه مظلوم

وقتی یکی با آمدن محرم خوشحال می شود، درکش نمی کنم. وقتی یکی می گوید "بوی خوش محرم"، نمی فهممش. وقتی یکی روی پروفایل تلگرامش روز شمار محرم می زند، تعجب می کنم.

فکر کنم اولین باری که با آمدن محرم دلم گرفت، سوم راهنمایی بودم. کتابی از مدرسه جایزه گرفته بودم که مصیبت های کربلا را می گفت. غم های آن روز ها را، تشنگی را، نامردی و بی رحمی و اسارت را می گفت. چیزهای قشنگ تری هم بود برای گفتن، اما مصائب را می گفت. شاید بعد از آن بود که هیچوقت از آمدن محرم خوشحال نشدم و خوشحالی دیگران را نفهمیدم. همیشه دلم می خواست آمدنش را از توی تقویم بکشم عقب تر و به تعویق بیندازمش. راستش فکر می کنم محرم بوی خوب نمی دهد، بوی خون می دهد، بوی مظلومیت. مظلومیتی که تا الان هم کش آمده و حتی نیازی نیست به خودت زحمت زیادی بدهی برای دیدنش. کافی است نگاهی به تکایا و مساجد بیندازی. مرد هایی را می بینی که جمع شده اند تا دور هم شامی بخورند و بعدش به خیال خودشان زرنگی کنند و فلنگ را ببندند تا به حرف هایی از آن روز ها نرسند. زن هایی که دل شان خوش می شود که ۱۰-۱۵ شبی مرد ها نیستند و می شود با زن های دیگر با خیال راحت نشست و از مسائل مهمی (!) صحبت کرد، مثل رنگ کردن موی شهین خانم، طلاق پسر همسایه، خیانت دختر فلانی و النگوهای دست فلان زن فامیل. دسته های زنجیر زنی و سینه زنی ای که روز به روز تحلیل می روند و ظهر عاشورایی که می شود روز سراغ گرفتن از همدیگر و اطلاع رسانی به یکدیگر که فلانی زن گرفته است، فلانی شوهرش مایه دار است، فلانی با ارث پدری اش ماشینی به چه گرانی خریده است! مداحانی که پول های گزاف می گیرند و ادعا می کنند جز برای حسین لب از لب باز نمی کنند. اشک هایی که برای بدهکاری و مشکلات خودمان می ریزیم و منتش را سر حسین می گذاریم!

محرم، بوی مظلومیت می دهد. وقتی که می دانیم سال های دور، چه تلخی هایی رقم خورد تا چه اصل هایی زنده بماند، اما با این حال پایبند هیچ کدامشان نیستیم و فقط به دنبال محرم می دویم، تا حال خودمان را کمی بهتر کنیم. مظلومیت از این بیشتر؟

+ بچسبد به: [ کلیک ]