ارباب

اگر  سیاست مدار بودم، شاید درآمد تمام مشاغل کشورم را برابر می کردم. شاید اسمش را هم می گذاشتم نهضت درآمد های برابر و آن قدر تلاش می کردم تا موفق شوم. این گونه هر کسی دنبال علایق قلبی خودش می رود، نه که پول علایق را تعیین کند. معیار کلاس و پرستیژ یک شغل، نمی شود میزان درآمد ماهیانه اش. کسی از بردن اسم شغل و گفتن درآمد ماهیانه اش خجالت نمی کشد. دختر ها، پسرهای کم درآمد را تف سر بالا نمی دانند و پسرها ازدواج را معامله ی تجاری از سوی دختر نمی بینند. پولدارها کم تر از در آمد شغلشان اعتماد به نفس می گیرند و ندار ها کم تر شرمنده می شوند. حال همه بهتر می شود، چشم و هم چشمی کمتر می شود، آدم ها همانی می شوند که خودشان می خواهند نه آنچه که ارباب جدیدشان "پول" بخواهد...