هدیه

اولین باری که حرف از گرفتنش شد، مادر چشم غره ای نثارم کرد و حساب کار را دستم داد. دوستی گفت هر که گرفت جوان مرگ شد. دیگری گفت نگیری بهتر است. یکی هم آمد گفت کار جسورانه ای است و این خودم بودم که با خودم می گفتم کاری است که باید بشود! یکی دو سالی طول کشید تا اصلی ترین سامانه اش را پیدا کنم و اسمم را واردش کنم، حالا پیدایش کردم و ثبت نام هم کردم و کارت اهدای عضوم هم در دستم است. وقتی کارت را نشان مادر دادم باز هم چشم غره ای داد و قهر کرد، دوباره دوستی گفت کار بدی کردی، و یکی هم پیدا شد که بگوید کار فوق العاده ای است. و باز هم خودم بودم که می گفتم کاری است که باید بشود! قطعا با ارزش ترین موهبت دنیا، سلامتی است. وقتی که مغز می میرد و سلامتی دیگر مفهوم خودش را از دست می دهد، چه چیز بهتر از این که یکی از اعضای بدن من بشود سلامتی کسی که لبخند از لب هایش ربوده شده است؟!

پ.ن: نه کار وحشتناکی است، نه از آن کار هاست که با انجامش مُهر روشن فکری بخورد تنگ اسممان؛ اما کاری است که بهتر است بشود، برای آدم هایی که نیاز به اعضایی دارند که به راحتی در خاک می پوسند.

سامانه ی ثبت نام اهدای عضو: کلیک